Уақыт ұрлап барады ажарыңды,
Ана, сенiң өмiрiң ғажап үлгi.
Өткен күнге отырсың шүкiр айтып,
Құтқа балап кешкен мың азабыңды.
Сын шақтарда қалған жоқ жүгiң құлап,
Жаныма, ана, сенiң жырың қуат.
Кеше бiздер бала едiк, түсiнбеппiз,
Түсiне алмай жүрмiз-ау бүгiн, бiрақ...
Еңсенi езген сыр бермей нала-мұңға,
Сен қатесiн кешiрдiң баланың да.
Тұрды ананың мейiрiмi жанарыңда,
Тұрды әкенiң ашуы қабағыңда.